Mijn kleine schattige, veel te lieve, smurfje is niet meer…

14 reacties

In april 2006 nemen we een zwart zwerfkatje in huis en noemen haar Sofietje. Al snel blijkt ze ook zwanger te zijn, doordat ze tijdens haar zwerftijd een leuke kater is tegengekomen. Wanneer we op 8 juni thuis komen uit het werk komt Sofietje helemaal blij op ons af en horen we gepiep uit het holletje van de krabpaal komen. Wanneer we erin kijken zien we 4 schattige kleine zwart-witte kittens. Drie meisjes en een jongetje.

Één van de meisjes is zwak en vinden wij de volgende dag levenloos bij de andere kittens. De andere 3 kittens zijn kerngezond. We besluiten ze alle 3 te houden en noemen ze Tommie, Ushi en Wuppie. Tommie en Ushi groeien uit tot een flinke kater en poes, Wuppie blijft altijd een klein hummeltje.

Wuppie kan het heel goed vinden met haar moeder Sofietje, ze liggen vaak bij elkaar op de krabpaal of wurmen zich samen in een klein mandje. Op 4 oktober 2019 komt Sofietje te overlijden, we vinden het verschrikkelijk zielig voor Wuppie, wat zal ze mamapoes missen. 2,5 maand later komt ook Tommie te overlijden. Wuppie wilde Tommie nooit zo graag te dichtbij hebben, omdat Tommie graag met haar wilde stoeien, maar daar houdt ze niet zo van. Wuppie slaat ook nooit een pootje uit, dat zit niet in haar. Ze heeft een ontzettend lief karaktertje. Maar wanneer Tommie dan zo ziek is dat de dierenarts thuis komt om Tommie naar de regenboogbrug te laten gaan blijft Wuppie in het mandje op de bank liggen, vlakbij Tommie. Een paar minuten voor de dierenarts aanbelt staat Tommie op en komt bij Wuppie in het mandje liggen. Wuppie blijft liggen en samen gaan ze slapen. Zodra de dierenarts binnenstapt blijft Wuppie naar Tommie kijken, net zo lang tot Tommie in diepe slaap is gebracht. Als Tommie is overleden leggen we hem op de bank en ik blijf heel de nacht bij Tommie slapen, Wuppie komt erbij liggen en blijft heel de nacht tegen Tommie aanliggen.

Het nieuwe jaar 2020 beginnen we met z’n viertjes, Marco, Ushi, Wuppie en ik. Het is even wennen nu het een stuk leger is in huis. Wuppie en ik zijn onafscheidelijk. Elke avond en in het weekend ligt ze bij mij en als ik wat aan het doen ben zit ze te kijken waar ik blijf. Eind januari dit jaar blijkt ze wat te zijn afgevallen. Na onderzoek blijkt ze last te hebben van galstenen en verhoogde nierwaardes. Door medicatie gaat ze steeds slechter eten en half maart brengt ze 2 nachtjes door in het Verwijscentrum in Rijswijk. Haar grote blauwe mand gaat mee, ze ligt als een prinsesje in haar mandje op de opname.

Iedereen wordt daar meteen verliefd op haar en wie ik ook spreek zegt dat Wuppie zo’n schatje is. Dat wist ik natuurlijk al, maar mijn poezenmoederhart smelt. Ze wordt gespoeld en krijgt medicatie. Wuppie knapt snel op en gaat nog even met een neussonde mee naar huis, maar thuis begint ze alweer gelijk te eten. ‘s Avonds spreek ik aan de telefoon nog een assistent van het Verwijscentrum om iets te vragen. Hij wilde ook meteen even zeggen dat Wuppie zo’n schatje is en steeds voor zijn dienst met een collega naar de opname liep en ze dan tegen elkaar zeiden: “we mogen weer naar Wuppie!”

De nierwaardes zakken ook weer tot net beginnend nierfalen, maar daarmee zou het nog best een paar jaar goed kunnen blijven gaan. Ze blijft wel een zorgenkindje, maar dat komt eigenlijk meer door deze bezorgde poezenmoeder, want ze doet het heel goed en komt weer terug op haar oude gewichtje. Ze heeft het ook erg naar haar zin en vindt het allemaal supergezellig.

In de nacht van 12 op 13 juli heeft Wuppie helemaal niets gegeten, normaal eet ze altijd wel wat. Omdat ik mij dan toch zorgen maak, waarschijnlijk weer voor niets, maak ik een afspraak bij het Verwijscentrum in Dordrecht om haar weer eens na te laten kijken en de nierwaardes te controleren. Om 3 uur hebben we de afspraak. In de loop van de dag blijkt dat Wuppie helemaal niet meer wil eten, mijn gevoel dat er wat kon zijn klopte dus helaas.

Wuppie haar nierwaardes blijken gestegen te zijn van 140 naar 743. Dat is ongelofelijk schrikken. Met spoed moeten we haar naar het Verwijscentrum in Rijswijk brengen. Waar ze direct beginnen met spoelen en verder onderzoek gaan doen. De volgende morgen zijn de nierwaardes alleen maar verder gestegen en blijkt ze een verstopping te hebben tussen de nier en de blaas. De andere nier moet hierdoor te hard werken en kan dat ook niet aan. Een operatie, waarbij ze een omleiding plaatsen is mogelijk, maar geen garantie dat het nog goed komt. Maar we willen er voor gaan, want er is een kans op volledig herstel. Maar op de lever is ook wat gezien, waarvan we nog niet weten wat het is, mogelijk is het iets tumorachtigs en dan kunnen we haar de operatie niet meer aan doen. Dus wordt er een punctie gedaan en is het wachten op de uitslag.

Ondanks meermaals urgentie aangevraagd te hebben, komt er maar geen uitslag van het externe lab. Er volgen twee zenuwslopende dagen, waarop er niets uit mijn handen komt en ik alleen maar aan mijn kleine arme meisje kan denken. Pas op vrijdag 16 juli, begin van de middag, komt de uitslag. Gelukkig is het niks ernstigs met de lever, dus we krijgen het goede nieuws dat Wuppie toch geopereerd kan worden! Een uur later belt de chirurg met heel slecht nieuws. Na het nogmaals bekijken van de echo blijkt Wuppie haar nierbekken te klein voor de omleiding. De operatie is niet mogelijk. Indien de verstopping ver genoeg naar de blaas gezakt zou zijn is er nog een andere operatie mogelijk waarbij ze de verstopping eruit snijden, maar dit is een risicovolle operatie met maar 50% kans van slagen en dan is het ook nog afwachten of de nier zich goed herstelt. We moeten rekening houden met het ergste. Na weer uren wachten blijkt uit nog een onderzoek dat de verstopping helemaal niets is gezakt. De artsen kunnen niets meer voor Wuppie doen en haar nierwaardes zijn nog verder gestegen en zullen blijven stijgen. Wuppie is zo verschrikkelijk ziek en kan niet meer beter worden. Verslagen zitten we op de bank.

Inmiddels is het al avond als we naar Rijswijk rijden. En wachten tot Wuppie naar ons toe wordt gebracht. Wuppie is helemaal uitgeput en kan niet meer. We weten haar te kalmeren en knuffelen nog een uurtje met haar. Dan komt de arts binnen. Ze vindt het ook heel erg, want Wuppie is zo’n schatje. Maar het gaat niet meer, terwijl ik Wuppie knuffel wordt Wuppie in een diepe slaap gebracht. Ik neem haar in mijn armen en Wuppie overlijdt. Mijn kleine schattige, veel te lieve, smurfje is niet meer. We nemen haar mee naar huis en leggen haar op de bank. De hele nacht blijf ik bij haar slapen. Ik laat haar niet alleen. Het is of ze er gewoon nog is, dus praat tegen haar en knuffel haar.

Maar begin van de middag is het tijd om te gaan. We rijden met haar naar het Dierenuitvaartcentrum in IJsselstein. Daar aangekomen wil ik het liefst weer met haar terug naar huis en haar voor altijd bij mij houden. Maar dat gaat niet. In een kamertje nemen we definitief afscheid van ons lieve meisje, wat valt het zwaar. Terwijl de crematie plaatsvindt wachten we buiten op een bankje dichtbij haar, we laten haar niet alleen. Daarna nemen we haar weer mee terug en krijgt ze thuis een mooi plekje.

‘s Avonds zitten we in de tuin, er blijft een hele tijd een vlindertje om ons heen fladderen. Ze gaat op Marco zijn teen zitten, op de bank en op tafel…

Fly, fly precious one
Your endless journey has begun
Take your gentle happiness
Far too beautiful for this
Cross over to the other shore
There is peace forevermore
But hold this memory bittersweet
Until we meet


14 Reacties

  1. Els de Brabander

    Hoi Marielle, wat een blij en triest verhaal ,sterkte met het verlies van jullie lieve
    Poezenmeisjes .je gaat echt van ze houden alsof het je kinderen zijn ,jou verhaal is herkenbaar ,wij hadden er 2 en ook wij hadden er moeite mee om afscheid te moeten nemen ,het is al jaren geleden maar ze waren ZO SCHATTIG.
    Sterkte.

    • Mariëlle in de Keuken

      Dankjewel ❤️ Voor ons betekenen de katjes ook alles. Het zijn onze kindertjes en beste vriendjes en vriendinnetjes. Je wilt ze nooit kwijt. We hebben er totaal 8 tegelijk gehad, nu is er nog maar eentje over.

  2. gecondoleerd met het verlies van jullie lieve, kleine meisje Wuppie. Wat een verdriet….. ik herken dit zo. Heel veel sterkte!!!

  3. Gerrd Uffing

    Ik vind het een ontroerend verhaal. Je gedicht raakt me erg. Het lijkt een afscheidsgedicht. Groet van Gerard

  4. Dikke tranen hier .. ik kan me jullie verdriet zo goed voorstellen (poezenmoeder ook). Heel veel sterkte met dit verlies en de leegte. ❤️

  5. Beste Marielle,
    Een mooi en lief verhaal.
    Ik wens je veel sterkte wat zal het gemis groot zijn.

  6. Marianne Boonstra

    Beste Marielle, wat een ontroerend verhaal. Tranen wellen op in mijn ogen. Ik wens je veel sterkte met dit verlies. Misschien komt er over een tijdje een nieuw poezenkindje voor je. Tijd heelt de wonden.
    Groet Marianne

  7. Beste Marielle, wat een ontroerend verhaal. Tranen wellen op in mijn ogen. Ik wens je veel sterkte met dit verlies. Misschien komt er over een tijdje een nieuw poezenkindje voor je. Tijd heelt de wonden.
    Groet Marianne

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*