En toen was het stil, zo vreselijk stil in huis…

13 reacties

Het is 1999 als ik bij Marco kom wonen. Marco heeft al drie katten; Banjer, Gizmo en Onyx. Vlak na ons trouwen in 2001 komt het allereerste katje van mijn ouderlijk huis te overlijden en dan wil ik eigenlijk ook nog een echt eigen katje.

De collega van mijn broer heeft toevallig net een nestje met een cypertje en wat is ze schattig. Ik noem haar Quinty. Vijf jaar later, in 2006, vindt mijn schoonmoeder een schattig zwart katje op straat, wij zijn gelijk verliefd en nemen haar ook in huis. Vier of vijf katten, dat maakt ook niet uit. Maar na twee weken blijkt Sofietje al een poosje zwanger te zijn. Ze krijgt vier kittens, allemaal zwart-witjes, één van de kittens ligt de volgende dag levenloos in het nestje. We noemen haar Vlindertje.

De andere drie kittens groeien op tot een stel lieve katjes en we besluiten ze alle drie te houden. We noemen ze Tommie, Ushi en Wuppie. Het is supergezellig in huis met acht katten. Onze kattjes zijn alles voor ons, onze kindertjes en beste vriendjes en vriendinnetjes. Maar het huis wordt te klein, dus we besluiten te verhuizen. Maar vlak voor de verhuizing wordt Gizmo ziek, ze krijgt longontsteking erbij en komt te overlijden. Helaas kan zij het nieuwe huis niet meer meemaken.

Eind 2009 krijgt Banjer darmkanker, we willen hem nog laten opereren, maar tijdens de operatie blijkt het al helemaal uitgezaaid te zijn, we kunnen niets anders meer doen dan hem te laten gaan. In 2013 krijgt Onyx FIP, een vreselijke ziekte die vrijwel alleen bij kittens voorkomt en waar helemaal niets aan te doen is. Ook van Onyx moeten we afscheid nemen.

Een aantal jaar gaat het goed met de laatste vijf katjes. Maar 2019 is een verschrikkelijk jaar. Eerst wordt Quinty in mei ziek, ze heeft lymfeklierkanker met tumoren in haar darmen en niertje. Ze is al 18 jaar en we besluiten haar niet meer te behandelen op deze leeftijd, dat kunnen we haar niet meer aan doen. Na amper vijf weken moeten we afscheid van haar nemen. Op 4 oktober moeten we ook afscheid nemen van Sofietje, ze heeft alvleesklierkanker, we kunnen niets voor haar doen. Vreselijk verdrietig, twee van die lieve schatjes in korte tijd. Maar ondertussen ook zorgen om Tommie, hij valt af en blijkt in november ook lymfeklierkanker te hebben. De tumor in zijn darm wordt weggehaald en daarna krijgt hij chemotherapie bij een oncoloog in Gouda. Maar helaas kan zijn lichaampje het niet aan en komt ook Tommie eind december te overlijden.

Alleen Ushi en Wuppie zijn nog over. Maar in juli 2021 komt ook Wuppie te overlijden. Er zit een niersteentje tussen haar nier en blaas vast en ze is te klein voor een omleiding. Het steentje zit ook te dicht op haar nier om het weg te halen. Na een paar dagen spoelen is het steentje ook nog geen millimeter verschoven, het zit echt vast. Ze is vreselijk ziek omdat haar nieren haar aan het vergiftigen zijn, dus we kunnen niet anders dan afscheid nemen van ons lieve kleine smurfje.

Lief frutje…

En dan hebben we alleen nog Ushi, ons lieve frutje. Ushi krijgt alle aandacht in haar eentje en stiekem vindt ze het allemaal wel gezellig. Eerder het jaar had ze nog een alvleesklierontstekking, maar na een korte ziekenhuisopname kwam ze er weer bovenop. Maar ze blijft wel wat afvallen, ze weegt 4,5 kilo. Ze heeft zelfs ooit zes kilo gewogen. Niet omdat ze veel at, maar omdat ze het heerlijk vond om hele dagen te luieren. Ushi is een echte levensgenieter. Maar sinds ze helemaal alleen is, is ze ook wat actiever. Eind december valt Ushi ineens 400 gram in twee weken af en na onderzoeken blijkt ze begin januari ook lymfeklierkanker te hebben. Dit kan toch niet waar zijn? Er zit een flinke tumor tussen haar maagje en darmen.

Na onze ervaring met Tommie besloten wij eigenlijk geen chemo meer te proberen bij de katjes, mocht het ons ooit weer eens overkomen. Maar nu het zover is gaan wij er toch weer voor. Het kan nu ook gewoon vlakbij huis. Stoppen kan altijd nog, zolang Ushi zich er maar goed bij voelt. Helaas kan ze niet meer beter worden, maar het kan haar leventje wel met gemiddeld een jaar verlengen. En het gaat supergoed. Al is het wel schrikken als Ushi een reactie op de chemo krijgt na de eerste behandeling. Haar witte bloedcellen dalen en ze moet een nachtje worden opgenomen. Maar dit kan altijd gebeuren bij de eerste keer. Daarna heeft ze eigenlijk niet heel veel last van de chemo meer, alleen eet ze soms de eerste paar dagen na de chemo wat minder.

De eerste paar behandelingen zijn wekelijks en daarna wordt er begin februari een echo gemaakt om te kijken of de chemo aanslaat. Heel spannend, maar de echo ziet er perfect uit! De tumor is helemaal weg. Wat zijn we blij. Nu hoeft ze nog maar om de drie weken een chemobehandeling. Ushi ondergaat alles heel makkelijk en ook de medicatie die ze thuis krijgt zijn geen probleem. Iedere avond iets voor acht uur loopt ze zelf richting keuken om te laten weten dat het pilletjestijd is. Ushi heeft het ook ontzettend naar haar zin en komt weer wat aan. Wanneer we thuis zijn ligt ze altijd bij ons, vaak ligt ze met haar kopje en pootje op mijn hoofd te slapen, zó lief. In mei krijgt Ushi weer een controle-echo en ook deze ziet er nog steeds supergoed uit. Ze lijkt het nog beter naar haar zin te krijgen en komt nog wat aan. Op 8 juni mogen we zelfs haar 16e verjaardag vieren. Maar na de chemo van 9 juni begint ze wat kieskeuriger te worden met eten. Maar ander eten eet ze wel weer met smaak op. Eind juni krijgt ze weer een chemobehandeling en de eerste dagen lijkt ze er weinig last van te hebben.

Maar dan ineens op maandagavond 4 juli stopt ze met eten. We wachten het even een nachtje af in de hoop dat ze weer gaat eten. Maar de volgende morgen eet ze nog niet. We gaan naar de dierenarts en er blijkt van alles mis te zijn, haar witte bloedcellen zijn gedaald, haar nierwaardes zijn verhoogd, ze heeft koorts en ze heeft kaliumtekort. Ze moet worden opgenomen. Dit was niet de bedoeling toen we met de chemo begonnen, Ushi moest nog een mooi leventje hebben, maar niets doen is geen optie nu, ze voelt zich niet goed. Maar de volgende dag zijn haar witte bloedcellen weer normaal, haar nierwaardes wat gezakt, de koorts is weg en de kalium is ook weer goed. De nierwaardes zijn nog wel te hoog en ze eet nog niet. Dus ze moet nog gespoeld worden en de volgende dag krijgt ze een neussonde omdat ze nog steeds niet eet. Voordat de neussonde geplaatst wordt vraag ik nog om een echo. Want stel dat de kanker terug is… maar ze is nog helemaal schoon. Dus het moet gewoon weer goedkomen met haar.

Ze is weer een stuk actiever en nieuwsgieriger, dus gaat vrijdag 8 juli weer mee naar huis. Maar thuis stort ze eigenlijk weer een beetje in. De volgende dag wordt haar bloed nog een keer nagekeken, alleen de nierwaardes zijn wat te hoog, maar verder geen bijzonderheden. We gaan door met de sondevoeding en maandagochtend de 11e lijkt het de betere kant op te gaan. Ushi wil zelfs een paar likjes van een vloeibare snack. Maar in de loop van de dag wordt het weer minder. En de volgende dag gaat het nog slechter. Wanneer ze twee minuten rondjes staat te draaien voor ze op de grond gaat liggen bel ik de oncoloog of we langs kunnen komen, want het gaat niet goed met onze lieve Ushi.

We kunnen niets meer voor Ushi doen, haar lichaampje is op… Wat er precies is zullen we niet weten, maar alle mogelijke medicijnen heeft ze al en haar weer laten opnemen willen we haar niet meer aan doen, maar dit zou ook geen zin meer hebben. Ze is ondanks de sondevoeding ook weer erg afgevallen, ze weegt nog maar drie kilo. We nemen het moeilijke besluit haar te laten gaan, Ushi heeft genoeg gevochten. Het liefst willen we haar nog mee naar huis nemen, maar besluiten dat haar niet meer aan te doen. En haar samen met de oncoloog en vaste assistente, die altijd zo lief voor haar zijn en bij wie ze zich vertrouwd voelt, naar de andere katjes te laten gaan.

Ushi krijgt een infuusje in haar pootje. Terwijl de assistente Ushi zachtjes vasthoudt en haar nog een knuffel geeft, kijkt Ushi haar liefdevol aan. Wanneer het infuusje is geplaatst pak ik Ushi op en gaan we naar een rustig kamertje. Daar knuffelen we nog even met Ushi en vertellen haar dat we zo ontzettend veel van haar houden, we haar zo vreselijk zullen missen, ze nu naar haar familie gaat en we hopen dat we ooit op een dag weer allemaal bij elkaar zullen zijn ❤️

Dan komt de oncoloog met de assistente binnen en vraagt ze of we zover zijn. We moeten wel… De vloeistof is nog niet door het infuusje heen of Ushi is al in diepe slaap.

Ushi is overleden, ons lieve kleine dappere frutje is niet meer…

Met Ushi in mijn armen lopen we de deur uit, ik kijk de assistente nog een keer aan en ook zij staat met tranen in haar ogen, iedereen is zoveel van ons lieve frutje gaan houden. We nemen Ushi mee naar huis en leggen haar thuis op de bank. Het is net of ze gewoon slaapt, alleen haar lieve kleine lijfje is al snel niet warm meer. Die nacht blijf ik bij haar liggen, wanneer ik toch in slaap val heb ik haar pootje in mijn hand en wanneer ik wakker wordt nog steeds…

Begin van de middag is het tijd om te gaan, we rijden met Ushi naar het dierencrematorium, waar we afscheid van haar moeten nemen. In het afscheidskamertje knuffelen we haar nog voor de laatste keer. Langzaam laat ik haar pootje los… en doe de deur achter mij dicht, dag lief frutje… we houden van je ❤️

Om 5 voor half 3 start de crematie, we blijven op haar wachten en nemen haar as weer direct mee naar huis, we laten ons meisje niet alleen. We komen thuis in een leeg huis, voor het eerst in al die jaren zijn we zonder katjes in huis. Wat is het stil, zo vreselijk stil in huis… 💔

I loved you your whole life, I’ll miss you for the rest of mine…

13 Reacties

  1. Och…. wat verdrietig

  2. Wat een triest verhaal.. dat raakt je…Heel veel sterkte Mariëlle!

  3. Veel sterkte bij het verlies van je lieve huisdier .

  4. Heel veel sterkte met het verlies van jullie poezenmeisje.

  5. Heel veel sterkte Mariëlle.

  6. Ach, wat een gemis zal dat zijn en wat kun je vreselijk veel van zo’n diertje houden. Heel veel sterkte!

  7. Heel veel sterkte met jullie verdriet.
    Lieve groet
    Trudy

  8. Met tranen in mijn ogen dit bericht gelezen. Heel veel sterkte met dit verlies!

  9. Heel veel sterkte Mariëlle!
    Liefs,
    Susan

  10. Oh wat triest om te horen, gecondoleerd met het verlies en heel veel sterkte ermee. Het zal inderdaad stil zijn in huis.

  11. Jenny Hengeveld

    Och, zo verdrietig, veel sterkte Marielle met het verlies!

  12. V.v.Stuivenberg

    Heel veel sterkte Mariëlle

  13. Ach, zo’n klein diertje kan een groot gat achterlaten. En dat is best knap,voor zo’n kleintje. Veel sterkte

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*